Ona bir ad bile vermedik. Bazen yanına gidip tüylerini seviyoruz o kadar. O da bizi takip ediyor sonra. Bizimle birlikte karşıdan karşıya geçiyor ve o an o kadar korkmuyor ki. Özellikle sol tarafımızda yürümeyi seviyor. Sürekli onu sevmemizi, ona dokunmamızı istiyor. Gördüğü herkese yanaşıyor, hiç korkmadan hem de.
Öyle normal bir köpek değil. Oturulup düşünüldüğünde hepimize örnek olması gereken bir köpek bence o. Sırf sevgi görmek istiyor ve bunun için ne kadar itilip kakılsa da korkmadan insanlara yanaşmaya devam ediyor. Her seferinde yine, yorulmadan..
Umarım yıllar sonra bile hep o sahilde, bizi her gördüğünde tanıyıp, koşarak yanımıza gelirsin ve umarım hep tüylerini sevmeyi bıraktığımız anda patilerinle ellerimize dokunursun..
27 Şubat
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder